Pianiste/componiste Sylvie Courvoisier ( Lausanne 1968) beweegt zich in twee muzikale werelden, die van de Europese klassieke muziek en die van de downtown jazzscene in New York City, waar ze een twintigtal jaren verbleef. Er zijn niet zoveel musici die zich zowel thuis voelen in concerthallen als in jazzclubs, maar voor Sylvie is het geen probleem, zij is net zo overtuigend als ze Stravinsky’s Sacre du Printemps vertolkt als dat ze improviseert met haar trio met Drew Gress op bas en Kenny Wollesen op drums en zijn zelf gemaakte instrumentarium. Sylvie maakt geen doorsnee jazz, dat bewijst haar samenwerking met de crème de la crème van de avant garde zoals John Zorn, Wadada Leo Smith, Evan Parker, Ken Vandermark en haar echtgenoot violist Marc Feldman. John Zorn heeft haar altijd gestimuleerd om een trio te beginnen, maar ze vond de jazzgeschiedenis en faam van alle grote piano trio’s lange tijd een te grote uitdaging, maar met Drew en Kenny vond ze de juiste partners en dit is inmiddels het derde album met haar trio. Net zoals op haar vorige album “D’Agala” (door The New York Times uitgeroepen tot een van de beste albums van het jaar) zijn de nummers opgedragen aan mensen die dicht bij haar staan of die ze bewondert. De muziek van Sylvie is rigoreus georganiseerd en vereist uiterste precisie van de muzikanten, maar de muziek bevat ook een mysterieuse dromerige kwaliteit die op elk moment aan de oppervlakte kan komen.

Het titelnummer “Free Hoops” is opgedragen aan haar echtgenoot Mark Feldman, het is opgebouwd uit een aaneenschakeling van flarden pianomuziek en een stevige aanpak van bas en drums, het resultaat is een uiterst spannend muzikaal meesterwerkje.”Lulu Dance” is gewijd aan haar katten, het heeft een uitdagend motief dat steeds wordt herhaald, in het samenspel met de ritmesectie ontstaat een bijna hypnotisch geheel waarbij je de katten volkomen ziet opgaan in hun spel. “just Twisted” is een avantgardistische compositie opgedragen aan John Zorn, het bevat grote contrasten tussen romantische dromerige klanken en woeste arpeggio’s op het klavier, een synthese die resulteert in een uitermate spannende compositie. “Requiem dun songe” is gebaseerd op een baspatroon dat Sylvie ooit hoorde op een plaat van Claude Thornhill in de collectie van haar vader . “I heard that bassline so much in my childhood- and it was used so often, it’s also part of our collective knowledge. But then I take it somewhere different”. ”Galore” is voor Kenny Wollesen die heel snel kan switchen tussen plukken en strijken, “Galore” doet denken aan Anthony Braxton’s Composition No. 40A waar de bassist heen en weer vliegt tussen pizzicato en arco. Op “Highway 1”opgedragen aan haar vriendin de Zwitzerse journaliste Christine Matthey horen we Wollesen in de weer met een van zijn “Wollesonics” zelf vervaardigde instrumenten gemaakt gebruiksvoorwerpen, hier gaat het om een boeket plastic bloemen die gebruikt worden als een soort shaker. Ik loop niet alle nummers door, het wordt tijd dat iedere zichzelf serieus nemende jazzliefhebber kennis maakt van de spannende en tegelijkertijd ontroerende muziek van Sylvie Courvoisier en haar twee companen.

Jan van Leersum.